Za błąd w sztuce lekarskiej uznaje się takie zachowanie lekarza, które jest obiektywnie sprzeczne z aktualnymi kanonami wiedzy i praktyki medycznej. Błędem lekarskim nie jest natomiast tzw. niedbalstwo.

Błędy te dzielimy na dwa rodzaje:

• diagnostyczne - polegają na postawieniu błędnej diagnozy wynikającej ze sprzecznego z zasadami wiedzy i praktyki medycznej postępowania lekarza,
• terapeutyczne - polegają na zastosowaniu niewłaściwej metody leczenia, sprzecznej z punktu widzenia aktualnie obowiązujących kanonów wiedzy i praktyki medycznej.

Podstawę do rozstrzygnięcia, czy w konkretnym przypadku postępowanie lekarza należy uznać za błąd w sztuce stanowi opinia biegłego lekarza.

Szkoda powstała w wyniku błędu w sztuce lekarskiej polega na naruszeniu integralności cielesnej oraz zdrowia pokrzywdzonego. Właściwą drogą dochodzenia roszczeń cywilnych jest powództwo o odszkodowanie za szkodę oraz zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. Pozew składa się w sądzie właściwym ze względu na miejsce siedziby placówki medycznej, w której pacjent był leczony. Odszkodowanie za doznaną przez pacjenta szkodę powinno objąć wydatki powstałe z konieczności leczenia następstw wywołanego przez lekarza błędu, czyli koszty lekarstw, zabiegów, rehabilitacji a także utracone zarobki. Oprócz odszkodowania sąd może również przyznać pieniężne zadośćuczynienie za krzywdę niematerialną, to znaczy ból czy cierpienie.

Pacjent może domagać się zasądzenia na jego rzecz renty. Roszczenie to przysługuje w wypadku całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej.